Jaren aan
een stuk mocht ik de verzuchting horen: “Maar Geert, ge moet eens naar
Hoeverock gaan. Zo’n machtige blues en al, gij als liefhebber en kenner.”
Hoeverock,
wat kan je je daar in godsnaam bij voorstellen. Overbehaarde en – bebaarde venten,
buitentijdse gedrapeerde vrouwen met hennepkleurige haartressen, rondom u “schapen
en geiten”. Of, zoals ooit een leerkracht geschiedenis zijn enige enigermate
boeiende grap proclameerde: “gapen en sch… “
Ja,
Hoeverock, daar zat ik echt wel op te wachten. Laat de karnemelk maar
aanrukken, dacht ik zo.
Desalniettemin,
het volgende deed zich voor. Na toch wel dwingende adviezen begaven we ons uiteindelijk
richting Olsene, Ontmoetingscentrum, Voortuin. Ik vermeld expliciet alvast het
eerste positief punt: Voortuin. Je mag daar namelijk roken, in Het Park niet.
Tot mijn
grote ontgoocheling werd ik tijdens mijn langverwachte intrede op het terrein
niet massaal toegejuicht. Er was namelijk nog niemand aanwezig, behalve de
obligate vrijwillige medewerkers. Gretig namen we de beste plaatsen in en
profiteerden van de “happy hour” weliswaar gereduceerd tot een half uur, maar
goed.
Het doel
was: genieten van een bluesgroep “Morblus”. Awel, het was een heerlijke avond!
Allereerst,
de locatie van Hoeverock is zalig!! Je zit er rustig tussen het groen, nooit is
de talrijke aanwezigheid van het publiek storend, je kan op het gemak genieten.
Perfecte organisatie voor drankjes en hapjes, steeds heel vriendelijke gezichten!
En dan moet
ik natuurlijk over “the band” schrijven.
Zeer zelden
ben ik zo meegesleept en begeesterd door een gitarist. Natuurlijk, ik ben nog
jong en heb nog maar weinig concerten meegemaakt. Maar die kerel, amai!
Nen
Italiaander alstublieft. Een Italiaanse groep die op pakkende wijze rythm &
blues brengt, fenomenaal. Ook de interactie tussen klavieren, drums en bas,
subtiel gedirigeerd door de frontman, fascinerend mooi. Mensen toch, ik heb
écht genoten!
Uiteraard
kon ik het niet laten mij na het optreden spoorslags naar de muzikanten te
begeven. Een gespecialiseerde babbel over het stemmen van een GibsonSG zal ik
jullie besparen. Eerder ging het gesprek over de prachtige solo’s die zo
vanzelfsprekend uit de tele- en stratocasters vloeiden.
En helaas, over
hoe ontgoocheld de muzikanten zich voelden na dit fenomenale concert. Zij
hadden veel meer respons verwacht, ambiance.
En ik heb geprobeerd hen te troosten door te zeggen: ze zitten daar
misschien als zombies, maar ze vonden het wel prachtig, ze kunnen het gewoon
niet tonen.
Hoeverock,
zeker?
Echte liefhebbers bekijken dit helemaal, ongeduldige gitaarmensen: vanaf 2:53 ...
