Alzo liet deze oude mens zich nog eens overhalen om naar een party te gaan.
Met vrienden spraken we af om eerst een bodempje te leggen. Kaas en wijn in Wortegem. Kaas, kaas en nog eens kaas, dat was alvast wat mijn geteisterde maag mij nadien liet herproeven. Ik reken erop dat onze bescheiden bijdrage het voetbal van Wortegem in hogere sferen zal brengen, onze gastritische oprispingen ten spijt.
Na enige uren wendden we de steven naar Aarsele, city of cities. Daar werden we heel warm verwelkomd op The White Party, van Rik en Frank.
Het was voor mij een prachtig geënsceneerd theater. Doeken, belichting, de disco-bal die feeërieke motieven op de muren toverde. En de meeste mensen waren in het wit gekleed. Dat was ook de bedoeling.
Zelf waren Christa en ik in het zwart gehuld. Geen statement, gewoon geen wit in huis. Hier en daar wat commentaar, geen probleem.
En ambiance! Jawel hoor.
Maar ik heb ook beseft dat ik inderdaad oud word. Ik weet het, er zijn getuigen van, ik heb het linkerbeen en vervolgens het rechterbeen ritmisch bewogen op de ongetwijfeld formidabele muziek. Soms kwamen zelfs de schouders en de armen in beweging. Ja, zweet stroomde van mijn schedel en van de rest van mijn formidabele kathedraal van een lichaam.
Maar hoe graag ik jullie ook zie, zoveel vrienden die op die prachtige party waren, ik voel mij daar niet meer thuis.
