Ietwat zonder nadenken, los uit het hart, schreef ik om iemand te troosten:
“Iedere rimpel stempelt zijn eigen verhaal. Van lachen of van zorgen. Een gelaat is een boek, voor wie het lezen wil.”
Uiteraard vond ik mijn eigen bericht knap, literair, “mooi verwoord, Walgraeve”.
Een evident gevolg was dat ikzelf voor de spiegel plaats nam, aangepaste verlichting. Als ik de rimpels tel, dan heb ik zowat 178 verhalen voor jullie. Een gezicht als een oude afgetrapte schoen, die toch perfect aan de voet zit omdat hij al zoveel meemaakte.
Er zitten diepe kloven in dat muilke van mij. Ten dele geërfd van mijn lieve Pa, meester Walgraeve. Zelf ook leraar zijnde fronst ge vantijds uw wenkbrauwen, vol zorg, onbegrijpend soms, luisterend naar ouders, liefdevol doch onmachtig luisterend naar leerlingen. Meester Walgraeve heeft dat allemaal meegemaakt. Ik ook.
Andere groeven hebben met mijn kinderen te maken. Zijn het zorg- of leute-rimpels? In elk geval, ze zijn een grillig pad over mijn gelaat. Geen GPS die daar de baan vindt tussen geluk en droefenis. Vandaag ben je ontgoocheld, droevig, je mist ze. Rimpel. Morgen ben je fier en pak je uit met hun eigen keuzes.
Tot spijt van wie het benijdt, lachrimpels en geluksrimpels heb ik menigvoud. Merci, vrouwke!
Tja, die burnout. Uitgebrand? In een vorig leven had ik een houtstoof. Bijna uitgebrand? Geen probleem. Wat eik of es erin, efkes blazen, weer brandde het vuur.
Wat mijn job betreft vind ik even die houtstoof niet meer. Rimpels.
Welke houtblokken brengen mijn stoofke weer tot leven? De school als instituut? Ik zou nu willen in heel kleine letterkes schrijven en zeggen: Neen. Dat is voorbij. Nog kleiner: spuugzat. Lieve lezer, houdt u klaar voor petities als ze mij buitensmijten. Maar ik herhaal: SPUUGZAT! De school althans. Maar!!! Geef mij leerlingen. Geef mij de kans om mijn rimpels aan die jonge mensen alle 178 stuk voor stuk uit te leggen, vakkennis bij te brengen maar ook het leven.
Die jongskes zullen de houtblokjes zijn die dat stoofke hopelijk brandende houden.
En mijn muilke, ze weten welke verhalen er achter zitten.
Burnout-mens smeekt om houtblokken.
