Toen ik op Facebook een song van Gainsbourg postte, “Vieille Canaille”, vroeg een Amerikaanse FB“vriend” zich af: ‘Gaat het er tegenwoordig zo aan toe in België?’.
Dat was even schrikken. Lucien Ginsburg is immers al 20 jaar overleden, zoon van Joods-Russische ouders, en was Fransman. In de clip is hij geheel zichzelf, lijkt onder de invloed van… vanalles dus, absurde beelden met een nep-soldaat op de achtergrond. Een Fransman zeg! Geen Belg hoor! (spijtig...)
In een pissijn ergens in Arizona vroeg een lieve autochtoon mij waar ik vandaan kwam. Bijbedoelingen had hij niet. Toen ik “België” antwoordde vond hij dat echt geweldig en om mij te plezieren zei hij “Da’s toch een deel van Parijs, hé”. De gezonde straal sputterde even.
Je zou kunnen zeggen dat vele Amerikanen naïeve imbecielen zijn. Hun navel is het centrum van de wereld. Niet-Amerikaanse landen zijn “foreign”, wie van daaruit probeert de States binnen te komen is een “alien”. Een ET.
Hebben ze gelijk, of niet?
Amerikanen hebben doorgaans een bijzonder vriendelijke ingesteldheid. Wellicht niet altijd oprecht, maar het is toch plezanter dan de stugge wantrouwende houding die wij Vlamingen tegenover elkaar genetisch bepaald handhaven. Al eens in een lift gestaan met 5 mensen die je niet kent? De stilte is oorverdovend, blikken gaan alle kanten uit, geen contact, oef ik mag uitstappen. Een Amerikaan zoekt contact. Nog erger dan een Hollander.
Amerikanen hebben andere taboes dan wij. Op onze metro klappen venten over hun seksleven, daarginds praten ze over hoeveel ze verdiend hebben vorig jaar. Je inkomen: het laatste taboe in Vlaanderen.
Een doodgewone eetgelegenheid ergens in de States (geen Mc Donalds etc.): je komt binnen: “please wait to be seated”. Er wordt keurig gewacht, met enig geluk kan je zelfs een plaats kiezen, je hebt je eigen stralende ober: “Hi I’m Selma, I’ll be your waitress tonight”. Nogmaals, oppervlakkig misschien maar liever dat dan een gestresseerde knorpot wiens privéleven mijn avond ten dele verbrodt.
Pas op, dit is geen lofzang op de US of A. Eerder een vorm van bezinning. Hoe komt het dat men ginds geen of een vreemd beeld heeft van ons landeke?
Allereerst zijn we dus maar een voorschoot groot. Een pluisje als je het op de States plakt. Wat weet de buitenwereld over ons? Wat weten wij over bijv. Mongolië (1564116 km², hoofdstad Ulaanbaatar), Columbia, … the USA? Als we er zelf niet waren, en dan nog, dan vormen we ons beeld over landen en culturen via de media. Zij dus ook...
En als jij “iets deed in de media”, hoe zou jij berichten over ons “pluisje”?
