Hebben jullie dat ook soms? Dat de gepaste woorden spontaan komen om iets af te kraken? Iets slecht vinden, ah dat kan ik goed. Vitriool en sarcasme, helemaal mijn ding. Maar tot in je ziel proberen te beschrijven hoe mooi iets is, niet simpel.
Door toeval en sympathie kregen we de kans om de ultieme voorstelling van “The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-ups of Alabama” bij te wonen. Schone naam voor een theaterstuk, fier dat ik ‘m eindelijk in één adem kan opzeggen.
Het was in Melle. Gevoelig voor symboliek moest ik bij het binnenrijden van deze metropolische suburb meteen denken aan De Man Van Melle: “Inderdaad. ‘t Is werkelijk. ’t Is niet voor mij, ’t is voor mijn eenzaamheid”
Nog meer symboliek: Dit stuk werd ten tonele gebracht door de Compagnie Cecilia. Sinte Cecilia was de patrones van de muziek. En blind. Ook voor de liefde.
Oh ja, ik heb de recensies gelezen hoor. Mooi. Ze snappen er in feite meestal niks van. Dit stuk gaat op een pakkende, in-your-face!, ongenadig observerende wijze over de liefde.
Zelden, ik herneem: nooit heb ik de eenzaamheid van het beminnen zo moeten ervaren in een theaterzaal.
Zo vreselijk confronterend juist, de machteloosheid om samen een drama te verwerken. Zo pijnlijk herkenbaar: de onmacht van twee mensen, de woorden die ongewild keihard aankomen, totaal anders dan we bedoelen. Ik zal geen tekstflarden debiteren. Véél te mooi waren die teksten, niet te kaderen.
Maar ken je zo een situatie waar het vrouwke zegt “Moet ge nu weeral weg vanavond?” En ventje: “Zeg alstublieft hé, dat wist ge toch al een week zeker!!” Waarop met een luide knal de voordeur dichtvalt. En feitelijk wilde vrouwke zeggen: “Ik had wel graag ne keer nen avond met u gezellig in de zetel gelegen.” Zoiets op die goesting...
Onmacht. Ego’s die met zichzelf overhoop liggen.
Verdriet is altijd iemand anders zijn schuld...
Ik denk dat voor Johan Heldenbergh en Mieke Dobbels het schrijven van dit stuk een soms pijnlijk louterende maar ook soms geestige beleving was. Want miserie is ook soms lachen.
En dan die geniale vondst om alles te kaderen in country en bluegrass muziek. Ja, die uitgelezen schare muzikanten kennen jullie, mijn lezers, wel intussen. Nils De Caster, Patrick Riguelle, Mario Vermandel, Pol Depoorter. En anders is er nog Wikipedia…
Maar die muziek maakt het dus extra… bijtend. In perfecte harmonie worden nummers gebracht die je naar de keel grijpen. Eéntje van de zowat 16:
http://www.youtube.com/watch?v=N_a4BU09GrU
Het was... époustouflant in 't Frans, mind-blowing in 't Engels, wreed wreed schoon in 't Vlaams.
