Ik heb er lang over nagedacht. Zeker 7 minuten, wat voor mij, als impulsief-beruchte persoon bijzonder lang is. Zou ik deze blog wel schrijven?
Het zit namelijk zo. Als verjaardagsgeschenk van een dierbare kameraad kon ik een concert van The Smashing Pumpkins bijwonen. Voorheen zag ik ze reeds tweemaal aan het werk, in lang vervlogen tijden. Magistraal, de Pumpkins. Geniale composities, teksten tussen waanzin en romantiek, meeslepende ritme-veranderingen, imponerend.
Ja, als je daar niet naar uitkijkt…
U voelt het al komen, lieve lezer, maar eerst nog wat positieve dingen. De mensen waarmee ik mocht op stap gaan, daar wilt ge gewoon bij zijn. Allez, ik toch. Tussen grof, subtiel en mekaar graag zien, een venten-ding.
Kortom, aldus begaven we ons geheel in de mood Vorst-waarts. Onze driver vond binnen accepteerbare termijn een aanvaardbare parkeerplaats. Voor mij werd het een klassieke entree. Eerst schoon stoeleke zoeken, dan een lekkere vettige braadworst en frisse pinten. Niet zo duur overigens, vond ik. Ge moest geen rij bonnekes kopen, gewoon 4 euro voor een half literke Jupiler.
Tot dusver een zalige avond.
En the Pumpkins begonnen eraan. Loei-, loei- loeihard. OK, jullie denken, dienen ouden van 60, die takelt af. Lieve mensen, ik heb een aantal keren The Ramones meegemaakt, Tool!!!, Wire!!, en vele anderen. Geen probleem met lawaai. Maar het was meteen een disfunctionele geluidspap. Het eerste nummer klonk als het laatste, bij wijze van spreken. Een evocatie: 4 boeings vliegen samen over terwijl achter uwe rug 4 metrostellen passeren. Mijn oorsmeer kleeft nog steeds, zou dit biologisch kloppen, via Eustachius zijn buis ergens tegen mijn verhemelte.
De lightshow. Alles wat tegenwoordig kan fel licht geven en stroboscopisch kan flikkeren was voorzien. Wel vreemd. Heel dat hi-tich arsenaal was op het publiek gericht. Geen enkele belichting vanuit de zaal naar het podium.
Neen, het was niet goed. Bovendien stoort mij de arrogantie van ego-trippers als Billy Corgan. The Pumpkins waren al altijd zijn eigen show. Nu heeft hij babyfacekes-goede-muzikanten die weer slaafs zijn ding doen. Mijn gevoel: Corgan is bezig met een elitaire mega-decibel trip, geluidsniveau verbergt de kwaliteit, alleen voor obstinate fans.
Als je een World-tour doet is dat niet alleen voor een handvol diehards die doorheen heel Europa altijd aanwezig zijn en zelfs iedere muzikale scheet (want zo zaten er tussen, geen nummer, gewoon lawaai, ze zijn nochtans Sonic Youth niet in their dreams) toejuichen. Neen, als je in Vorst komt, ook al ben je ze schijtebeu, speel eens wat nummers die de mensen kennen. Ze betalen 46 euro voor een toegangsbewijs.
Een ontgoocheling door briljante muzikanten, Corgan op de eerste plaats.
