Alleman wil zo oud mogelijk worden. Maar eens je het bent… Amai.
Eerlijk waar, nooit had ik gedacht dat mijn leeftijd de zestig ging overschrijden. Toen ik jong was had ik leraars die ik toen oude mensen vond. Ze waren nog geen 40. En volgens de baarden-dragende mop zeiden we toen al: “Die wordt nooit zo oud als hij eruit ziet”.
Tja, ik bereikte intussen dankzij mijn uiterst gezonde levenswijze reeds die ongelooflijke 60. En ze zeggen mij, ongetwijfeld om een tractatie schooiend, “Maar Geert, dat zoude nu echt nie peizen”. Jaja, maar ze voelen mij niet na drie dagen na elkaar feesten. En ze zien mijn verfrommeld muilke niet des ochtends in de spiegel.
Anyway, daarover wou ik het in feite niet hebben.
Mijn Pa en mijn Moeke schuiven intussen naar de 87 en de 88 jaar. En plots dient zich vanalles aan. Uiteraard ga ik hier geen privé-dingen publiceren.
Neen, ik wil iets schrijven wat sommige van mijn lezers zou kunnen inspireren.
Mensen die zolang samen in hun eigen woning kunnen blijven, dat is formidabel. Maar dingen veranderen. Mensen overtuigen om naar een andere locatie te verhuizen, dat is wat anders. Stel je eens voor dat je op een paar weken tijd tot het besef komt: we moeten hier van allerlei dingen afscheid nemen. De auto, nee, mag niet meer. Trappen? No way! En dat hele huis vol herinneringen?
Met de broers en zussen konden we heel goed praten, liefde voor onze ouders was het bijzonderste. En onze ouders kijken nu enthousiast uit naar een nieuwe toekomst.
En dat is alles wat ik jullie wilde vertellen!
