En zo geschiedde dat mijn gade en ik ons begaven naar de leukste nieuwjaarsreceptie van het jaar.
Verwondering, verbijstering en fascinatie was haar deel tijdens onze tocht door het ondergeborgte van ons theater, the Grand Palace of Deinze.
De krochten alwaar wij ons enthousiast uitkleden en nog enthousiaster weer aankleden, die Oostblokkerige buizen die ons verwarmen in barre dagen, die speciale geur van gebeurde gebeurtenissen. De stille sluimerende adem van de oude ledige kleedkamers, weer wachtend op opwinding, adrenaline, ontlading.
De magie van het bestijgen van die trap naar de coulissen, nog even ongezien en onbeluisterd, en dan, het lange zwarte gordijn even opzij en… op de scène.
En daar stonden ze allemaal. Kwetterend, omhelzend, blij elkaar terug te zien, een Schone en het Beest druk aan het schenken, de Notre Dame de Deinze op tocht met schotels vol delicatessen, kleine boelekes wanhopig achtervolgd door fiere immer vruchtbare ouders, jonge snuiters en meiskes op hun beste gekleed en proper op hun eigen, kortom, het bonte gezelschap dat floreert onder de kenspreuk Vooruit.
Het voelde meteen goed, die planken onder de voeten, het thuiskomen bij al die anderen die ook die planken koesteren. Automatisch wierp ik een blik in de alsnog lege zaal, maar toch reeds weer behept met het virus om te performen. Alras hoorde ik van John dat ik mag meedoen in Cyrano de Bergerac, mijn favoriet toneelstuk. De dag kon al niet meer stuk. Leuk ook dat Herwin net als ik een koortsblaas had, altijd een handig excuus om niet te kussen.
Tijdens het rondfladderen, embrasseren en small talk kwam er plots een broebeling op de scène. Een flashmob heet dat tegenwoordig. Her en der begon er een georganiseerd gezang in de gelederen, dat uiteindelijk uitmondde in een prachtige performance van Les Amis de Charles, een eclectisch samengestelde zanggroep van onze toneelspelers. Kippenvel! Daar zit een musical aan te komen hoor!
Traditiegetrouw werd ook van onze President een woord verwacht. Hij deed het zittend en staand met brio, vooral ook de “bedranking” werd geapprecieerd.
Wie het niet meemaakte zal nooit begrijpen wat ons, plankenmensen, zo innig met elkaar verbindt. En nu weer “Vooruit”!!
