Maanden geleden besloten Christa en ik om nog eens de eindejaarsreis naar Praag te helpen begeleiden. Het was al een tijd geleden. Maar toch, een reis die diep in ons hart ligt. Enerzijds omdat we ze zelf oprichtten, anderzijds de druk van ons leerlingskes: “Alstublieft, nog ene keer”.
Allez vooruit! Ik had de luxe om met goede vriend Peter de dag voordien te vertrekken met de vlieger, de rest kwam later per autobus. Wij moesten preparatieven treffen. “Piece of cake”, dacht ik voordien, ik beken.
Bovendien had ik de chance bij de check-in Matej Ptaszek te treffen, begenadigd blues muzikant met wie ik toch een speciale band heb. Voor het eerst ontmoet op de Karelsbrug in Praag, later nog vele keren in België en Frankrijk. Anyway, na geknuffel (met Matej, welteverstaan) en fijne babbel en leuke momenten op de luchthaven (samen een gazet lezen in comfortabele omstandigheden) bevonden Peter en ik ons te Praag.
Een geheel Jovanovic-sprekende chauffeur, mét cowboyhoed én Paternoster, “Challo Sirs” bracht ons ter bestemming.
Interesseert het jullie dat we ergens 100 m onder Praag de metro-abonnementen voor onze groep moesten bemachtigen en dat dit, op allesbehalve enthousiaste wijze, toch drie kwartier duurde? En nog een kwartier voor reçuutjes? Of dat we voor onze groep tickets moesten laten uitprinten voor een prachtige black-light voorstelling, genre Laterna Magica? Het was nog zo een “njjjem, njjjem” naaldenprinterke. Half uurke in de ijzige kou. Of dat ze in het hotel weer van toeten of blazen wisten ivm de kamerverdeling, hoewel alles minutieus was doorgestuurd? En dat ge de volgende dag twee en en half uur moogt formulierkes invullen per deelnemer, paspoortnummer ed incluis? Er moet daar nog ergens een Sovjet achter de coulissen zitten. Of, meer waarschijnlijk, in de genen.
Kortom, we waren heel blij dat we de dubbeldekker zagen aankomen. Gewuif uit alle ramen, wat even mijn ego streelde. Helaas, natuurlijk waren ze in feite blij ter plekke te zijn, de langverwachte eindejaarsreis.
Verwacht hier geen reisverslag. Het was voor ons, Christa en ik, voor onze allerlaatste keer, een unieke trip. Vermoeiend, dat weet iedereen die ooit een reis begeleidde, het is geen vakantie hé.
Maar onze leerlingen luisterden aandachtig naar onze uitleg, waren steeds stipt op alle afspraken, dronken er soms ene teveel maar hey ’t is een eindejaarsreis en ze zorgden nooit voor overlast. Zo begaf ik mij, jullie weten dat, totaal tegen mijn zin ;-) rond 12.00 naar hun favoriete etablissement, samen met menig andere begeleider.
En toen ik mijnen toer deed om te zeggen “Gastjes, ’t is de moment” daalden ze af van tafels, ledigden mij onbekende dranken, grepen hunne “palto” en kwamen mee naar het hotel. Ja, zeg, onderwijsmensen begrijpen hoe speciaal dit was. En de volgende ochtend: allemaal komen ontbijten, de ene al frisser dan de andere maar weer enthousiast. Neen, nog nooit meegemaakt.
Spijtige afknapper bij de terugreis, de bus viel in panne. Ze hebben daar bijna zeven uur in de ijzige koude stilgestaan. Zelf zat ik intussen doodziek in mijne nest, maar ik hoorde dat deze formidabele groep, leerlingen en begeleiders, dit zonder veel geklaag doorstond.
En dan krijgt ge weer goesting natuurlijk. Wie het meemaakte weet hopelijk welke band ge daar met uw leerlingen krijgt, voor de meeste levenslang. Maar: neen, dit was de allerlaatste maar van vele mooie: de allermooiste! We eindigden in schoonheid
