Wie mijn vorige blog las en over een scherpe geest beschikt vroeg zich wellicht af: hoe hebben diene Peter en diene Wally die eerste avond gespendeerd.
Welnu, we begaven ons naar het Noorden van het Wenceslasplein, een boulevard die zich middernachtelijk ontpopt tot een oord des verderfs. Overdag Art Nouveau, bezienswaardigheden, des nachts prostitutie, drugs, harde sex-shows.
En ja, het was de moeite!!! We hadden namelijk twee plaatsen op de tweede rij in de Staatsopera van Tsjechië voor… den Opera.
Nog nooit in mijn leven had ik een operavoorstelling meegemaakt. Ik, die jarenlang, vanaf mijn 15 jaar de meest onwaarschijnlijke rock, pop, punk, new wave, gothic, hard rock, hard core, enfin noem maar op, aan het werk zag. Opera!!
We zaten in een ongelooflijk kader, Google maar eens afbeeldingen van de Praagse Staatsopera, op de tweede rij. Het was “Aida” van Verdi.
Maar mens toch, ben ik daar uit mijn schoenen geblazen zeg!
Die gigantische decors die op een paar minuten tijd verwisseld worden, ok, je vraagt je nog even iets af over de logistiek.
Maar alras werd deze oude rocker, totaal tegen eigen verwachtingen in, geroerd door het gezang van sopranen en tenoren. Och, het is het aloude verhaal hoor, Aïda, de driehoeksverhouding die sowieso slecht afloopt. Soldaat verliefd op slaaf, prinses verliefd op soldaat, slaaf verliefd op enz. Ik kijk nooit naar “Familie” of “Thuis”.
Maar deze simplistische story wordt kippenvel zo maar live voor jou opgevoerd.
Overweldigend is de massascène met meer dan 100 zingende mensen on stage, maar vooral indrukwekkend is de prestatie van de solisten.
De prinses die haar liefde ziet ontglippen, de stoere krijger die de slaaf bemint, de slaaf Aïda verscheurd tussen haar liefde voor de krijger en haar vader, ach als rocker kan je dit belachelijk vinden.
Desalniettemin, ik wil niet de rock etc songs op een rijtje zetten die hierover gaan… De voorstelling duurde zowat 2.45 uur.
Maar… Er stonden daar gedurende een half uurke meer dan 100 mensen op scéne, die zongen in wonderbaarlijke harmonie samen met een formidabel symfonisch orkest.
En dan die solisten, sopranen, tenoren, die moeiteloos, zonder schreeuwen toch nog nuances en toonhoogtes haalden: ja, zwaar respect.
En mochten we even relaxen? We genoten onze maaltijd in een heel speciaal etablissement. Het was voorzien van miniatuur-spoorwegen. Aan iedere tafel werd via een spoorlijntje de gecommandeerde pint geleverd via een marchandiseke. Echt plezant. Het eten daarentegen tja…
Ge kunt niet alles willen, hé.
