Ach ja, hoe gaat dat. Ge bestelt kaarten voor “De Klokkenluider van de Notre Dame”. Enerzijds de dwingende doch liefdevolle blik van Ginette, anderzijds de warme sympathie voor regisseur Raymond, vervolgens de nieuwsgierigheid naar wat het jonge volkje van Crea-jeugdtheater er zou van bakken. Kortom, griepsgewijs gingen we voor de première!
Hm, goede keuze blijkbaar, want de good old Grand Palace was flink gevuld. En alras bleek: geheel terecht!!
Om even over het decor te praten: magistraal! Een would-be kathedraal verrees, met de obligate prachtige rozetten. De belichting zoals gewoonlijk: perfect.
En toen begon het. Wat toeristen lieten een gedemotiveerd koppeltje achter. Alras werden deze in de tijd teruggeworpen bij een nest straatkinderen. En voor de rest verklap ik niets over het verhaal, natuurlijk.
We zagen en hoorden wervelende kleine patoeters, zich begevend op roller-skates, omhoog en omlaagklimmend op de kathedraal, de functie van de rijen in een Grieks drama. We zagen een magnifieke bultenaar Quasimodo, een betoverende Esmeralda, een onuitstaanbare (dus goed gespeelde) Frollo. En we beleefden ook heel wat zang en dans in dit totaalspektakel.
Het beving mij met moed en weemoed. Zelf weet ik dat mijn planken-jaren stilaan uitgeteld zijn. Maar ik weet ook welke voldoening ik er uit haalde, de zelfwaardering, de kameraadschap. En nu zag ik hoe goed het er uit ziet voor de toekomst.
Al die jonge gastjes die zich smijten, die zich intussen thuis voelen op die planken. Ja, meesmuilend zag ik er ook enigen die met vedetten-allures hun cola-light gingen bestellen in The Palace. En even een haarlok op de juiste plaats leggen (12 jaar of zo…), je weet maar nooit of die paparazzi…
Ja, de toekomst ziet er goed uit!!
