Oude mensen zijn weerloze prooien. Zo komt er een vriendelijke meneer aan de deur, bien coiffé, kostumeke: “Meneer, hebt ge dat al meegemaakt dat ge almeteens zonder mazout zit? En dat ze niet kunnen leveren? Bij ons geen probleem, wij komen steeds leveren, ook als u niet thuis bent, op reis in de winter bijvoorbeeld.”
En die mensen zetten hun handtekening.
Als kind (60+ maar kom) weet je nergens van. Tot ze plots verhuizen, je je verantwoordelijkheid neemt en de geldelijke toestanden je leven plots verzieken.
Zo werden er eergisteren, toen mijn lieve ouwkes reeds verhuisd waren, ongevraagd bijna 4000 liter mazout geleverd. Reken maar uit…
Dendezen zeer koleirig gebeld naar die firma. “Ah, dat contract is getekend, we leveren zoveel we willen en wanneer we willen”. Jullie begrijpen het, ze leveren als de mazout het duurste kost.
Uiteindelijk, via internet, vond ik toch een oplossing om een stukje te recupereren. Want een officiële dealer kan die mazout niet komen uitzuigen.
Na een twaalftal telefoons was naar mijn intuïtie ene de juiste. Hij bood (nog) minder dan de anderen. Maar mijn buikgevoel…
Alzo maakte ik kennis met twee schattige Turken. Hun echte namen verklap ik niet. Laat ze mij Ahmed en Ali noemen.
Dat komt daar toe met een aftandse camionette, nummerplaat niet op gelet ;-) Met een onnozel pompke worden de eindeloze liters mazout weer in containers gepompt. Nooit bekroop mij de vraag wat deze heren met deze mazout gingen aanvangen. Ze hebben mij zelf de antwoorden gegeven. Maar dat blijft dus voor jullie een mysterie. Echter, dat is niet de reden voor dit stukje.
Deze twee Turken, wel, het was de max ze te ontmoeten. Hun huidige business stinkt van een uur ver hé, diene mazout. Maar die gasten hebben een droom.
“Meneer, hoe moeten wij daar aan beginnen? Wij willen in Luxemburg en Duitsland kebab sausen brengen die daar niet bestaan.“ Ja, dat is nu eenmaal mijn vak, dus gratis speciale les “commerciële vorming”. Efkes het boelke uitgelegd, en ze stonden daar te noteren, mijn leerlingen doen dat niet.
Bon, de volgende dag moesten er nog liters mazout verwijderd worden.
Pompke weer aan. En plots ander onderwerp. “Meneer, mijn zoon heeft problemen op school” Om een lang verhaal kort te maken, dat manneke zit op een elitaire katholieke school. Vorige week was er een vergadering alleen voor allochtone ouders. Sorry, kan mij dat niet voorstellen. Die mensen wonen in Mol, geen probleem met integratie.
Ik kon diene papa maar één raad geven: verander van school. Triestig hé.
