Ik vind “weemoed” iets heel positiefs. Wat is dat namelijk? Weemoed is volgens mij: je ziet tegenwoordig heel schone en geestige dingen gebeuren, en je denkt terug, herbeleeft weer dingen.
Je kleinkinderen komen op bezoek, je bent nu in de positie om ze te verwennen, je denkt terug aan de tijd toen jouw eigen kinderen ook zo’n onnozelaarkes waren die schreeuwden om aandacht. En je smijt je, je verwent ze meer dan pedagogisch verantwoord. En ergens voel je, ik probeer iets goed te maken. Weemoed.
En dan die leerlingen. De nooit ophoudende soap van dendienen is met dedie, volgende week een ander dramatisch verhaal. Jongen met meisje, jongen met jongen, meisje met meisje. Ze vertellen hun verhaal, en de weemoed zegt: waar is den tijd, de onzekerheid, de zwakke gefrustreerde moves, de overdreven aanbidding, het achteraf kortstondige plan van: ja, da’s die waarmee ik mijn leven wil opbouwen. En de volgende week weer wat anders… Als oudere kan je niet anders dan dit bekijken met weemoed.
Jonge leerkrachten komen binnen, vol enthousiasme. Sommigen gaan snel ten onder aan het cynisme van enige gedemotiveerden, anderen smijten zich volop voor allerlei initiatieven. Ik herken mij daar in, weemoed naar vervlogen tijden.
“Meneer, ge hebt nog les gegeven aan mijn (stief)papa, is dat mogelijk, neen toch?” Jawel, ik geef toe, ik voel mij gevleid, mijn leerlingen geloven niet dat ik 60+ ben. Bovendien vinden ze hun eigen ouders stokoud. Zo rond de veertig, ja OK, ook veel ouder… Weemoed als ik terugdenk aan die ouders, meestal braafkes, soms eens een speciaal geval, maar nooit miserie mee gehad. Ik hou van al mijn oud-leerlingen. Weemoed, zeker?
En dan natuurlijk de huidige muziek. Ongetwijfeld de max, maar ik durf betwijfelen dat er veel van de hedendaagse liedekijns de geschiedenis halen. Met weemoed denk ik terug aan mijn 14 jaar. Kennismaking met The Kinks, Elvis, The Beatles, The Stones, Donovan, Bob Dylan en de rest.
Maar “weemoed”, da’s een privilege van de Ouden.
