Een episode die chronologisch fout is. Maar ja, wellicht ben ik binnenkort alle indringende feiten vergeten.
De huidige toestand. Een paar uur geleden kwam ik totaal gebroken, met een zalige zucht, in ons huizeke terug. Die heup, die rug, diene voet, wat zijn Nurofen en aanverwanten blij met mijn gebrekkige carrosserie.
Het zit namelijk zo. We zijn, zoals ieder jaar, op teambuilding geweest met ons 3, 4 en 5 BSO, Hoge Rielen Kasterlee, vlakbij Bobbejaanland.
Mijn taak leek vrij eenvoudig. Mijne ploegmaat, Mw Martine, onze oud-directrice, en ik zorgen voor de aankopen voor de voeding van onze pupillen, inbegrepen begeleiders.
Kortom, we wendden de steven naar Kasterlee, op zoek naar onze vertrouwde Aldi. Niet te vinden. Tot een autochtoon mevrouwtje, in wie ik een Aldi-klant vermoedde, ons mededeelde: “Dendieje ies efgebroke, ge moe noa Retie”. Er bestaat dus een nederzetting “Retie” genaamd, die ik meteen associeerde met “Aarschot”, vermoedend daar enige sexueel-anders-geaarden aan te treffen. Toen we wensten de Aldi van Retie binnen te treden vertelde ons een duidelijke heterosexueel: “Ties gesloate. Verbauwe! Veu nen Aldi moe ge noa Mol”
Mollenwaarts dus. En ja, die was open.
Aldus verdeelden Martine en ik de nodige voedings- en andere waren over de diverse paviljoenen, ingepalmd door onze leerlingen.
Om maar te zeggen, zo blijft ge bezig.
Met onze leerlingskes in een huizeke logeren, dat is tegenwoordig wel speciaal. Dat kleeft uren aan die GSM, blijft maar SMS-en, de dag door.
Die in ons huizeke hadden pech. Als oude knar verlang ik dat ten laatste om 23.00 uur de GSM’s ingeleverd worden. Dit om hen tegen zichzelf te beschermen, want anders “sturen” ze constant enorm belangrijke boodschappen aan elkaar door. De nacht door. Niet met deze jongen.
Maar dan na het ontwaken, dan staan ze daar om hun GSM terug te krijgen, een essentieel deel van hun identiteit. En dat begint daar te gillen en te tieren en “Hij stuurt XXX” wat blijkbaar zeer belangrijk is. Zo vroeg ik er eentje: "Jij hebt toch wel veel punten voor Engels, hé?" Stomverbaasde blik. "Maar je spreekt toch de hele ochtend Engels: Oh my God, Shit, Fuck"
Ik word echt wel oud, want des ochtends, dat opgewonden gekwetter vind ik echt onbenullig en ja, vreselijk lastig, terwijl het hun huidige wereld is, hun vluchtige levenswijze. Het is “aan”, het is “gedaan”, een paar uren maken het verschil.
Desalniettemin, Martine en ik konden hier en daar een uurke stelen, beleefden heerlijke momenten.
En zo zalig dat onze collegaatjes deze leerlingskes bleven motiveren, bepamperen en een paar heerlijke dagen bezorgden.
