Liefhebbers, het volgende deed zich voor. Een ongewone optredens-avond is een maandag, maar die is weliswaar vaste kost bij de legendarische Banana Peel in het wereldberoemde Ruiselede, dit laatste vooral bekend wegens de “Kasteelmoord”.
Welnu, wij togen daarheen. Door een paar totaal uit haar en baard bestaande mensen, waar is de tijd dat ik er zelf zo uitzag, kregen we een prima parkingske.
Uiteraard start je een verblijf in de Pelle met een Urthel, bij voorkeur de straffe.
Bijzonder stipt begon het “voorprogrammaatje”. Hier past een eerste vergelijking met de producten bekomen door de druiventeelt. Bruno Deneckere wordt nog altijd maar beter met de jaren, een Grand Cru van een goed jaar. Hij zag er bijzonder fit uit, en werd bovendien tijdens zijn pakkende nummers bijgestaan door de fabuleuze Luiz Marquez, die heeft een mondharmonicaatje in zijn gebit zitten denk ik, blaast op alles en steeds weer subtiel. Schone voorproeving, totaal geen behoefte aan een woordspeling ivm wijn en “oude zakken”. We waren al wreed content dat we aanwezig waren, rap nog een Urthel.
Want natuurlijk waren we gekomen voor Little Kim & The Alley Apple3 en de voorstelling van hun nieuwe cd, de titel heeft iets met The Devil te maken.
Om in de wijnsfeer te blijven: koop een exclusieve Nabukodonosor-formaat champagne, bevrijd het van de stop en hoepla! Wie popt eruit: Little Kim! Een immer goedlachse spring-in-het-veld, straalt, is spontaan, maakt meteen dat je, tja, opgewekt bent. En dat zingt daar met het grootste gemak ingewikkelde zanglijnen, van laag tot hoog, je wordt gewoon ingepakt, onweerstaanbaar. Wat wordt dat binnen een jaar of tien als die heerlijke stem nog wat ruis krijgt, als dat mooie vrouwtje nog meer vrouw is? Weinigen hebben dat in huis, maar ik wel: een Glazen Bol. Hou Kimmeke in de gaten!
Maar laat mij de groep niet vergeten. Fifties!!! Django Reinhardt!! Een Einstein-kloon aan pedal-steel en dobro, een reus letterlijk en figuurlijk met een mondmuziekske, een machtig goede gitarist. Maar vooral was ik compleet ondersteboven van die jongen die op de contrabas tekeer ging. Als leraar dacht ik: als dat genen ADHD’er is weet ik het niet meer. Maar chance dat hij zijn eventuele pillen niet had genomen. Zelden, neen nooit, mocht ik iemand beleven, ik was echt gefascineerd, die zo intens zijn instrument besprong. Die absolute overgave, het zich smijten, die uiterste concentratie, het was voor mij steeds de blikken wisselen tussen het dartelende Kimmeke en die jongen met zijn bas.
Kortom, wreed lastig om de dinsdag uit bed te kruipen. Maar het was de moeite!!
