De grote vraag op Facebook, tegenwoordig. Wanneer hebben mijn vrienden mij voor het eerst ontmoet? Welnu, ik verkies om daar niet op in te gaan. Ik durf namelijk niet te denken aan de momenten waar mensen mij voor het eerst zagen toen ik nog jong was. Ik was een klein bolvormig ventje, een fel muilke dat zichzelf zeer interessant vond, hyperactief (ADHD bestond nog niet), ik leefde grotendeels in een fantasiewereld.
In mijn eentje vlamde ik met mijn fietsje rond den hof. Ik was eerst Stan Ockers, spannend, me laten vallen en dan was ik dood. Vervolgens was ik Rik Van Looy. Ik won elke wedstrijd en gaf intussen commentaar bij mijn prestatie. Tussendoor was ik wel af en toe Old Shatterhand. Een stuk pannelat en een schuin afgezaagd overschot van onze dakspanten werden aan elkaar genageld tot een nooit missend geweer. Toen hebben mensen mij voor het eerst ontmoet…
Later, als puber, was ik een klein bolvormig… zie hoger. Het fietsje was weg, de boeken kwamen in de plaats. Vurige debatten over het leven, ik was existentialist, zwart col-rouleeke, stiekem naar Parijs (St-Germain –des-Prés) en ginds overleven op limonade en chocolade met stokbrood. Wil iemand echt weten dat ik daar bij de bakker “Un pain Français” bestelde? Toen hebben mensen mij voor het eerst ontmoet…
Nog later, getrouwd. Grote “schoonfamilie”. Allemaal mensen die mij voor het eerst ontmoetten. Intussen was ik wel 1 76 m groot en eerder skeletachtig geworden. Het Onderwijs trad in mijn leven. De punk bepaalde toen mijn looks. 36 jaar les gegeven. De horeca, allemaal nieuwe ontmoetingen. Nieuwe relatie, nieuwe grote “schoonfamilie”, idem. Ze zagen allemaal verschillende gedaantes van deze jongen. Toen hebben mensen mij voor het eerst ontmoet…
Eerste ontmoetingen, ik wil ze meestal vergeten. Want al duizend keer moest ikzelf mijn beeld bijstellen na een eerste eerder negatieve indruk.
Overigens, het bolvormige ventje is zich weer aan het vormen, het fel muilke is er nog, en het mijzelf interessant vinden: tja, waarom start iemand een blog?
