Ik ben zo’n nostalgische voetbalsupporter. Lang geleden bezocht ik vaak de staantribunes van de Gantoise. Tussen het gemeen volk. De politiemacht bestond uit twee bijna gepensioneerde, uiteraard ruim besnorde, Gentse flikken, in het gezelschap van een even bejaarde Duitse Herdershond. Een bekroning voor die mensen dat ze gratis naar het voetbal konden. Ze liepen dan ook te stralen, een verhitte discussie werd minzaam bijgepraat. De supporters van beide kampen stonden namelijk allemaal samen.
Eén van onze plaatsgenoten was een kolossale kerel, een begrip, zijn stem galmde doorheen het stadion. Het was destijds de gewoonte dat tijdens de ‘tijm’ een fanfare, geheel voorzien van majoretten, de eer had op het veld het beste van zichzelf te geven, met deskundig door elkaar gemarcheer en gewriemel. Op een dag was de fanfare van Vinkt aan de beurt. Na enige minuten zette deze stentor zijn keel open en riep voor het hele stadion: “g’et zeker allemoal apoart gereipeteird?” Hilariteit, uiteraard. Of, voor de Beker van Vlaanderen tegen Beveren: “Jean-Marie!! Jean-Marie!! Komt ne kier!!” De, het moet gezegd zijn, werkloos zijnde goudgekrulde Pfaff begaf zich glunderend tot aan “den Draad”. “Dikkenekke” bulderde de onverlaat, tot groot jolijt van het voltallige publiek.
Maar nu is er de Vuvuzela op dat WK. Een constant, niet aflatend gezoem, geblaat, hoe moet je het noemen. Van de eerste tot de laatste minuut dezelfde dreun. Geen ontgoochelde “Aaaah” gaat door het stadion, geen gefluit en creatieve scheldwoorden naar de man in het zwart (tegenwoordig in alle kleuren). Geen opzwepende liederen, geen ophitsende kreten, geen “Het is stil aan de overkant”, geen gejuich bij een doelpunt, geen applaus bij een mooie aanval (ook van de tegenstander). Wellicht is het er wel, op dat WK, maar je hoort alleen de monotone plastieken toeters.
En het ergste van al, de naam van dat ding associeer ik onwillekeurig met een soort vaginale schimmel. “Vanavond niet, schat, ik heb nog altijd last van vuvuzela”.
