Nog steeds heb ik het geweldig lastig om ze te laten gaan. Ze werden mij in volle vertrouwen door liefhebbende ouders in handen gegeven. Maak er iets van, was de nooit uitgesproken smeekbede. Onderliggend heel vaak: zelf zien we het niet meer zitten.
Het is mijn lot dat tijdens mijn hele carrière mijn hart naar deze “lastige” leerlingen uitgaat. Over hen wil ik even schrijven. Eenvoudig te verklaren: een modelleerling ben ikzelf nooit geweest…
Eerlijk gezegd, ik vraag mij soms af of brave ernstige modelleerlingen wel graag les krijgen van mij. Soms troost ik mij met de gedachte: misschien vinden die braafkes die uit de band springende onconventionele vent ook wel leuk. Een klein beetje van wat ze “deep inside” ook willen zijn.
Make no mistake, lieve lezer, ik kan een heel boze strenge mens zijn. En dan is de stilte in dat klasje oorverdovend. Maar ze weten dat de schop onder de kont in feite met liefde gegeven is.
Goed, ik moest ze vanavond weer loslaten, onder de voorspelbare symboliek van ballonnen die opstijgen.
En mijn hart bloedt. Want zovelen zullen die droom niet waarmaken. Sommige onverwachten wel.
Ooit had ik er eentje in het derde jaar. Het was een vuile sloeber, maakte een opmerking over zijn bijna blinde buurman, Benedict. Razend was ik, sleurde hem vanachter zijn tafel, bleek toen de afgescheurde col van zijn hemdje in handen te hebben. Ik liet hem nog even de vier hoeken van het lokaal zien en dan buiten! Bleek achteraf dat die jongen thuis “van de riem kreeg”. Heb me nooit zo schuldig gevoeld.
Het is gelukkig heel goed gekomen met die man, Piet. Maar ook met vele anderen. De ene realiseerde zijn droom, camionneur. Anderen werden universitairen, leerkrachten, verkopers, horeca, verpleging… Dromen werden gerealiseerd die ze toen efkes niet zagen zitten.
Mijn gastjes loslaten, dat wil zeggen dat ik ze niet meer kan beschermen, een schopke geven, ze aanmoedigen en bevestigen. Tja, dat ik ze zo graag zie: lastig hoor!
