In feite heb ik het steeds vreemd gevonden. Mensen klagen steen en been dat ze ouder worden. En toch moet dat gevierd worden. Cijfers zijn blijkbaar mijlpalen. Oei ik word 30, mijn jeugd is voorbij. Waw ik word 40, tijd voor de midlife-crisis. Allez, we worden 50, nu hebben we het allemaal gehad zeker? Volgend jaar word ik 60. Dan is het: even terugblikken op een leven vol geluk en hier en daar een drama.
Mijn vrouwke en haar dierbare vriendin bouwden gisteren een feestje. 50! Zelf had ik maanden aan een stuk liedjes opgezocht en totaal illegaal gedownload, indien nodig. Ha ja, het zou muziek uit de seventies en eighties worden, de periode van hun prille uitgaansleven. Nostalgisch de ledematen tot leven brengen.
Even was ik als DJ, na vele vele jaren, gefrustreerd. Mijn collega en kameraad, toch wel jonger, produceerde regelmatig mij totaal onbekende oenke-boenke. Mistroostig zat ik op mijn stoel, waar blijft de kwaliteit, dacht ik. Maar… de dansvloer stond vol! Vol springende huppelende zich totaal amuserende mensen. Hier en daar kon ik er efkes een liedje van mij tussen schuiven. Grote voldoening dat het ook succes had.
Maar hierdoor begrijp ik nu wat “verjaren” is. Het is telkens weer afscheid nemen van vroeger, je vastklampen aan “modern” om toch maar “in” te zijn. Weigeren om ouder te worden.
Ik ben zo fier dat ik volgend jaar 60 word. Zovelen in mijn leven haalden die streep niet.
Toen bijna iedereen weg was beleefde ik mijn avond. Met een koppelke of drie dansen op oude prachtige nummers.
4 in the morning. Leonard Cohen, “Wat ik zeggen wou” van de Kreuners, Hotel California Unplugged, Like a Hurricane (@Geert), no more oenke boenke.
Verjaren? Alors on danse.
