Het spijt mij geweldig, maar ik kan er niets aan doen. De meeste vrouwen die zingen, die doen mij niks. Zeker niet in de Vlaanders. “Ge staat voor de deur” is het Eva De Roovere syndroom. In al die liedjes “staat” er ergens een vent, meestal voor een deur dus, soms naast een bed of in een keuken. Zijnen asem stinkt, hij minacht die zo mooi zingende vrouwen, pretendeert van de slimste te zijn en de langste te hebben. Hij neemt die zingende dames als tweede keus, oh zo smartelijk, alweer een nieuwe strofe.
Jackobond, op zich niets op aan te merken. Drie bijzonder uitmuntende muzikanten. Het meiske bijzonder toonvast. De teksten: zeer inhoudrijk, gedreven. Maar: het bekt van geen kanten. Dertien keer een novelleke, mooi. Maar de zang: dreinerig, drammerig, zeurderig, repetitief, voorspelbaar. Dus: schrijf het verhaaltje neer, maar zing het niet. Start een blog.
Een goed lied was “Laat me”, Ramses Shaffy. Met mijn rotkarakter zeg ik dan: blijf daar ne keer af zeg! Laat Ramses in vrede rusten.
En het was een mooi zangereske. Maar: geen buikgevoel gehad. Die momenten waar een concert je keihard in je middenrif grijpt, waar je denkt “amai, chance dat ik dit mag meemaken”. No way!
De zingende vrouwen waar ik van hou, tja, die leefden wel vrij ongezond, denk ik. Geen groentensmoothies in de blender, geen Zumba in blitse lycra-pakjes. Drank en sigaretten, eerder. Emmylou Harris, Janis Joplin, Dani Klein… en zovele andere.
Maar wel dik bedankt aan VTB-kultuur, want goed gelachen met de weergaloze Piv Huvluv!!!
