Op een babyborrel ontmoette ik een oud-leerling, een specialleke, bleef ik sinds zijn schooltijd koesteren. “Oei, geefdegij nog les?” En toen besefte ik dat mensen mij constant die vraag stellen. Weldra 59, volgend jaar 60. Tja, begrijpelijk.
By the way, mijn fuif, volgend jaar, ben ik aan het voorbereiden. Volledig naar mijn hart: geen DJ’s, alleen live muziek. En jullie zijn allemaal uitgenodigd.
Maar goed, pensioen. Als jongske, weet je dat nog, ene die met pensioen gaat? In mijn ogen was dat iemand die nooit zo oud ging worden als hij eruit zag. Grijzende uitgedoofde lieden, klagend over “de jeugd van tegenwoordig”. De jeugd van tegenwoordig werd al uitgespuugd sinds de Romeinen. (of de Grieken, Egyptenaren in hiërogliefen?). Kortom, de jeugd van tegenwoordig gaat altijd in de fout. Ook ik in mijn jeugd, dus.
De jeugd van tegenwoordig deugt! Tijdens mijn ziekte heb ik ze gemist. Het beruchte Beroepsonderwijs stuurde mij berichten en mooie kaartjes. En weer smolt mijn hart. Zo’n lieve kwetsbare onnozele kiekens.
Nog steeds voel ik mij niet “oud” bij mijn leerlingen. Och ja, natuurlijk, soms vertel ik een anekdote van kortbij. “Da’s echt maar 17 jaar geleden” zeg ik dan vol overtuiging. Niet beseffend dat het gros van hen toen nog niet eens geboren was. En ze bekijken mij meewarig. Maar in hun hart willen ze aannemen wat ik in feite bedoel.
Voor mijn gastjes ben ik allicht een oude mens. Maar… ik voel me nog bemind en nuttig. En toch kom ik, na een aantal uren lesgeven, bekaf naar huis. Moe, maar tevreden. Ik bedoel, na een voetbalmatch kan je kapot zitten maar toch content. Zoiets.
Met pensioen of niet? Ik ga nu direct efkes als Oude Mens The Sex Pistols opleggen. No Future? Geef mij nog steeds Pretty Vacant.
