Preken in Deinze Kerk. Ik! Geen mens die dat toch gelooft?
En toch, lieve lezer, is het een feit. Sinds Van Gheluwe is alles mogelijk om het imago op te krikken.
Jawel, deze Geert zal van op de kansel het woord richten tot de goegemeente van Deinze, de crème van de steedse degelijkheid.
Ik doe het met gedrevenheid! Niet dat ik diaken wil worden of zo. Maar mijn ouders zijn weldra 60 jaar in de echt verbonden. Als diep-katholieken willen ze dit ook vieren in Deinze Kerk. Wie ben ik om dit feestje om rancuneuze college-redenen te verpesten. Het zijn mensen die bij mijn weten geen vijanden hebben. Velen, anderzijds, die hen diep respecteren. Twee schoolmeesters die hele generaties kweekten met zorg voor het intellectuele, maar ook altijd weer zorg voor zij die het moeilijk hadden.
Ja, ik ben fier op mijn ouders. Diepgelovig, deel van hun kracht, maar zo tolerant en begrijpend en ons, hun kinderen, steeds weer kansen gevend. Allemaal mochten we ervaren: de laatste plaats ter wereld, daar ben je hoe dan ook altijd welkom, namelijk bij ons thuis.
Maar nu moet ik in 5 minuten zo’n verhaal vertellen. Een onwaarschijnlijke vrijage van 4 jaar, een huwelijk van 60 jaar door dik en dun. Engagement in Koor, gezinsgroepen, Bond van de Grote Gezinnen, … waren slechts randverschijnselen.
En toch, dat heb ik met mijn oude klasvriend Rudy Den Deken afgesproken, zal er ook gelachen worden in Deinze Kerk. Want zonder gelach bestonden we niet.
Tiens, in feite heb ik hier de essentie van mijne preek neergeschreven.
Zal wel kerkelijk niet kloppen, maar toch: In Dulci Jubilo!
