Ge zit daar, alleen op scène, een zaal met mensen die niet weten
wat er komt, een vloed van deernen en poëten.
Ge drinkt, een zatlap denken ze, en heel terecht
Les Amis de Charles kondig ik aan, ze zingen écht!
Hemelse gezangen, subliem, wat een entree
Dan komt Raguenau, die volgt gedwee
mijn intro, hem prijzend als artist
hij repliceert “hoewist”
We gaan ervoor, het duurt nog lang
maar Cyrano komt en eerlang
eist hij zijn plaats, zijn degenkunst
de tol wordt nijd en afgunst.
Allez, tot hier mijn rijmenkunst.
Het is toch wel straf, zo een première. Iedereen zit opgeladen, tot de kleinste details worden overschouwd.
Zelf vond ik het een heerlijke voorstelling. Het vuur zat er meteen in.
De zwierigheid, de actie, de prachtige enscenering, ja, schoon gerief.
Wat een geweldige prestaties van mensen die ellenlange teksten moesten brengen.
En een grote chapeau voor ons jongskes, ik ga geen namen noemen (Timothy, en zovele anderen).
Wat een voorrecht dat ik er weer bij mocht zijn…
