zondag 7 augustus 2011

Den Humo...

Een intussen dierbare vriend, Jo Clauwaert, verwoordde het als volgt: “Indien den Humo niet veranderd was in een Dag allemoal.. en Woestijnvis niet een multinational met een zelfingenomen ego …”

Welnu, sinds jaar en dag begeef ik mij op dinsdag verwachtingsvol naar de krantenwinkel. Zalig hier bij ons, een wreed braaf madammeke neemt de dienst waar in “De Gazettestal”. Allez, wie vindt er nu zo’n naam uit, bad marketing zou je denken. No way, steeds gezellig druk daar, Lotto, zo iets van afhalen van pakskes, nog hier en daar een tersluiks verkocht pornoboekske, La Liekens daarentegen prominent in de etalage met haar nieuwste witverlies. En dat madammeke verkoopt dat allemaal, zo een beetje met de gelaatsuitdrukking van een Labrador, gelaten, door het leven getekend, reeds van 4 00 uur des morgens op pad om met de camionnette dus genaamd ‘De Gazettestal’ overal in Waregem en omstreken het laatste nieuws te verspreiden over de onbestaande regering en de miljoenen voor onze nationaal geheel aanvaarde allochtoon Lukaku!

Kortom, die dinsdag betreed ik steeds weer het grondgebied van die winkel, hoopvol, den Humo hé!!

De jongste maanden moet mijn vrouwke keer op keer vaststellen dat ik na enig geblader zeg: ‘’t Is were ne flauwen Humo’ . Maar mens toch, met Van Rossem zou ik zeggen: ’t is godgeklaagd! Meiskes van 18 jaar die godbetert hun jeugdherinneringen, repeat jeugd-herinneringen, moeten ophalen?
Boekskes-meiskes, mij totaal onbekend, die over de 7 hoofdzonden moeten spreken. Festival-toestanden met orgastisch enthousiaste besprekingen van Belgische groepen, nooit van gehoord. OK, de zelfbevredigende name-droppende Serge Simonart, daar wil ik zelfs nog een paar euro voor uitgeven. Beste Serge, jouw bijdrage over Amy Winehouse, daarvoor heb ik graag den Humo gekocht.

Maar wat mis ik het genie van Mark Mijlemans! Gelukkig is er nog de mild ironisch soms sarcastisch soms bijtende maar o zo liefdevolle RV, de Rudy is echt mijn idool.

Ik weet het, ik ben oud geworden. Ouderwets ook allicht. Toendertijd was er de zogenaamde Karel De Knagger, in de beste 60ies traditie een “werkgroep”. Wel, het was de doctrine die mijn muziek-goesting definitief bepaalde.

Regelmatig werd er iemand God genoemd. Dylan, Clapton, Springsteen, The Kinks, The Stones. Oh, Van Morrison! Den Humo was een evangelie voor de liefhebber. Schone recensie in den Humo, hopla, recht naar de Music Man in Gent.

Ik herhaal, ik ben oud geworden. Misschien zijn die huidige besprekingen en aanbevelingen de bijbel voor de jeugd van..

Maar I beg to differ. De geniale Mortier is verdwenen, den Humo is een flutblad geworden, een schandaalkrantje, ja een Dag Allemaal met minder prentjes.

Ik zal hem wel blijven kopen, zeker?