maandag 29 augustus 2011

Kuifje?

Als het kersverse Kuifje van Het (Vrije) Visserijblad kon ik uiteraard niet nalaten mij samen met mijn gade naar de visserskaai van Oostende te begeven. Aldaar konden wij namelijk een live performance van ‘Het Zweet van de Zee’ beleven. Dichters, performers, muzikanten, samen hun impressies uitend over het zware leven van de resterende vissers.
Het hele gebeuren vondt plaats in een soort loods waar vroeger vissersnetten geweven werden. Passend allicht, ik werd erin gevangen en had voorlopig geen kritiek want na een eeuwigdurende hectoliters-stortende plensbui waren we maar al te blij in deze hangar een veilige droge haven te vinden. En die Vedett, ja die smaakte.
Van bij de ingang dikke kus met Bruno D., straks meer. Pas op, ’t is niet “weeral diene Deneckere”. Read more.
Bon, het concept. Diverse kunstenaars brengen impressies over het vissersleven, al dan niet begeleid door muziek.
Welnu, de allereerste die een perfomance deed blies mij volledig van mijn sokken. Marnix Verleene, maar mens toch, wat een passie, wat een droefenis, wat een woede, wat een punk in 2011, een visser godverdju! Indrukwekkend! En dan zegt dienen braven tiep achteraf tegen mij, wat bedeesd tegenover een schoolmeester: “Ik weet dat feitelijk niet, zo die regels om een goed gedicht te maken” Marnix, drie letterkes minder: Max!!!
Maar wat Flor dan bracht. Indrukwekkend droevig, vanuit het weeshuis, en onvergetelijk grappig. “In Spaanderen Spaans”? “Suenens of Ananas?” Wat een indrukwekkende show. "Ananas", in den Delhaize gaan ze nog raar kijken. Ananas!!!
Vervolgens Geert Cyriel Tavernier. Kijk, nu heb ik een klein probleemke. Het raakte mij niet. Arty farty. Wat echt niets te zien heeft met Geert Cyriel. Hij leefde zich in, leefde mee, had zorgen, had ideeën waar diverse spermastoten al dan niet gingen belanden, bordelen, ben ik een visser? Mjah, schoon kostumeke. Prachtige stem en brengen van…
Feitelijk, als ik eens het publiek overschouwde, zag ik daar maar weinig vissers. Zo ongeveer ene, min of meer...
Desalniettemin, het enthousiasme bleef. En terecht. Tevoren hadden we reeds kunnen genieten van de Marquez-kerels, briljante musici. Tussen schelpen en saxofoon.
Maaike Cafmeyer, nu steek ik hier zwaar mijn nek uit: waardeloos. Ja op voorhand smolt ik en vroeg "ga jij zo hoogzwanger performen?" En Maaike zei: "bahja gijh. Ik moet niet springen of zo?" Ja, dat hele lieve vrouwke moest niet springen of zo. Maar, efkes serieus, ik zou toch wel zelf het verhaal van Ahab (Moby Dick) ietwat vlotter gebracht hebben. En die zandkorrel in die kut, goh, ik zou dat kereltje toch nog straffere dingen doen beleven. Mjah, Maaike kan echt wel beter, wat ze zelf ook weet, vermoed ik.
Anderzijds, Peter-Holvoet Hanssen, die kon mij bekoren. Tussen cynisme en liefde, genadeloze observatie en zelfkritiek. Love this guy. The Antwerpenaar you love to... love!

Maar allez, het eindigt weer met den Bruno. En weeral is het anders met die fabuleuze Marquez kerels. Zoals anderen vindt Bruno steeds weer zichzelf uit. Kiekenvlees. Het was weeral de moeite, vanuit Waregem naar Oostende.