Muziek… ik kan ze niet missen. Voor iedere gemoedsgesteldheid, voor iedere weersomstandigheid heb ik wel ergens de juiste song die mij raakt en vertolkt wat ik voel. Maar het ultieme genot beleef ik als ik het voorrecht heb échte muzikanten aan het werk te zien. Nog beter als ik dit mag meemaken in goed gezelschap.
Gisteren was het zo’n uitzonderlijke avond. In het onooglijke Dikkelvenne, in een cafeetje dat normaal gezien in deze techno- en designtijden niet meer bestaat, De Betoverde Maan (niet Maagd, Ray)
Nils De Caster, Bruno Deneckere en Derek brachten er een Tribute aan Bob Dylan. Zeer gedurfd. Ingewijden weten dat de muziek van Dylan complex is, gelaagd, en toch zo simpel klinkt.
We kregen een subliem concert. Drie briljante muzikanten waar je aan ziet dat het leven hen geen lessen meer kan leren. Stuk voor stuk beschikken ze over een aparte stem. Bruno: de jonge Dylan, scherp en nijdig. Derek: de oudere Dylan, roestige gelooide stembanden. Nils: er tussenin, soms bijtend soms zalvend. Ze maakten het zichzelf niet gemakkelijk, geen hitjesmachine, vaak obscure parels uit het gigantische oeuvre van Dylan. Een aaneenschakeling van meesterlijke hoogtepunten, geen enkel moment van zwakte. En helemaal iedere vezel in mijn lijf beroerend, de dartelende viool van Nils De Caster.
Als je echte kippenvelmomenten wil: The Wedding Song (Planet Waves), Hurricane, Romance in Durango. En mijn dierbare lijflied: Forever Young.
Maar eigenlijk is dit lijstje onfair en onvolledig. Dit te mogen meemaken met een schare goede vrienden, dit maakt het leven zo mooi.
En moet je nog wat weten, het was verdorie gratis. In 2010…
