FC De Kampioenen begot. Eerlijk? Ik voel het als een noodzaak voor mijn intellectuele status om er wat meewarig over te doen. Mijn lieve bejaarde ouders zijn al 20 jaar trouwe fans. Waarom? De actie loopt heel traag, bijna Limburgs. De humor is voorspelbaar, braaf, hoogstens wat aangebrand op het niveau van die zatte nonkel pater op een trouwfeest. "SOS Tiet", iemand? Ook geen seks of bloederige nerveuze scènes. De acteurs kennen ze niet bij naam, mensen zijn personages geworden. Zelfs dat mormel van een hond is "Nerooke".
Onlangs had ik het geluk op de opnameset aanwezig te zijn. Mijn jongste kleindochtertje, zo’n 18 maand, wordt namelijk een BV. Voor Vlaanderen wordt ze voor altijd “Paulien”, het dochtertje van “Marcske” en van dinges, zijn vrouw. Nu reeds heb ik compassie want ik moet dan denken aan Chris Lomme die voor mijn en vorige generaties steeds “Marieke” uit “Schipper naast Mathilde” bleef. Hoewel, misschien word ik wel haar manager nu ik stilaan de pensioengerechtigde leeftijd bereik.
Desalniettemin, samen met de andere opa en oma mocht ik mijn intrek nemen in een acteursloge. Kleine Rika, voor jullie "Paulien" dus, werd op de deur met een mooi bord aangeduid als: “Gastacteur”. Spiegels, kleerkasten, grote inloopdouche, het ware BV-schap, quoi.
En toen begon mijn meewarigheid over die Kampioenen te wankelen. Al snel kwam daar een ongelooflijk lieve mevrouw binnenwandelen die ik, gelukkig, onmiddellijk als “Pascalleke” terugvond in mijn Vlaams collectief geheugen. Die begon meteen ons Rika oprecht te knuffelen en nam ze (met enige krachtinspanning) op de arm. Geen spoor van dat fakerig BV-gedoe dat we tegenwoordig bij die jonge snollen zien.
Om een lang verhaal kort te maken, die Kampioenen zijn geroutineerde door de wol geverfde acteurs, maar héél warme mensen. En “Paulien”, ja die zat daar belangstellend in die “Kantine”, perfect zichzelf te acteren. Hoewel, het zich goed voelen op café heeft ze allicht van déze opa meegekregen…
